แรงปรารถนา มิอาจห้าม

 สายตากลมโต กำลังกวาดสายสายตามตัวหนังสือ พร้อมกับขมวดคิ้ว กัดริมฝีปากล่างด้วยความเคยชิน 

            “บทเลิฟซีนบ้าบ้อ ไม่สมจริงเลย”

            “สงสัย จะไม่เคยจูบ แล้วจะรู้ได้ไงว่าความรู้สึกที่ถูกจูบเป็นยังไง”

            “ทำไมไม่หาประสบการณ์บ้างละ “ 

            “ไม่สมจริงเลย “

            “ไม่อินเลย”

            “ ไปหัดเขียนมาใหม่”

            “มือสมัครเล่นหรือเปล่าเนี๊ยะ “

            “ไม่สนุก “ 

            “กลับไปเขียน แนวดราม่าสยองขวัญแบบเดิมเถอะ “

            “เคยมีแฟนหรือยัง “

            “ไม่เหมาะกับแนวนี้ “

            บลา บลา  บลา

            “โถ่เอ้ย ถึงฉันจะไม่ประสบการณ์ทางนี้ แต่ฉันก็ดูจากที่อื่นได้ และฉันก็ไม่เห็นว่ามันแย่ถึงขนาดนั้นซะหน่อย แล้วไม่คิดจะอ่านเนื้อเรื่อง บ้างเหรอไง อ่านแต่ เลิฟซีนหรือไงกัน  “ เสียงหวานต่อว่าต่อขาน เมื่ออ่านคอมเม้นต์ ต่าง ๆ จาก แฟนนิยาย ที่ได้มาอ่านผลงาน ของตัวเอง 

            “แต่มันก็จริง อย่างที่เขาว่า หรือว่าเราจะ หมดมุข หรือแรงบันดาลใจแล้วจริง ๆ กันนะ เฮ้อ แต่มันก็ตื้อจริง ๆ นั่นแหละ หรือเราคงจะต้อง พักงานเขียนไปหาแรงบันดาลใจดี ๆ ดีกว่ามั้ง “  คิดได้แค่นั้นร่างเล็ก ก็ทิ้งตัวนอนแผ่หลาบนที่นอนหนานุ่ม ก่อนจะถอนหายใจ และลืมตามองเพดาน ที่ถูกตกแต่งด้วย สติ๊กเกอร์รูปดาว ที่ส่องแสงในที่มืด 

            และเจ้าของดวงตากลมโต คนนี้ก็คือกิ่งกาญ นักเขียนสาว ที่ตอนนี้กำลังรู้สึก ว่าตัวเอง ไม่มีแรงบันดาลใจที่จะแต่งนิยาย แล้ว แถมยังคอมเม้นท์ที่บั่นทอนความรู้สึก ต่าง ๆ นานา นั่นอีก ทำให้ตอนนี้ เธอคิดว่าเธอจะจัดการกับความรู้สึกนี้อย่างไรดี หรือว่าเธอต้องออกไปหาแรง